เจอ Ai Uehara ครั้งแรกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน แล้วมีแต่สีชมพูเต็มไปหมด
ผมยังจำได้ชัดเจนเลยครับ ตอนนั้นนั่งเลื่อนคลิปไปเรื่อย ๆ ช่วงปี 2013 แล้วเจอ thumbnail หน้าปกหนึ่ง เป็นสาวผมดำยาวตรง ใส่ชุดนักเรียนสีขาว ยืนยิ้มกว้างจนตาหยีเป็นเสี้ยวพระจันทร์ แก้มป่อง ๆ แล้วยกมือปิดปากเขิน ๆ แบบเด็ก ๆ ที่เพิ่งโดนแซวครั้งแรก ผมกดเข้าไปโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นเรื่องอะไร แล้วก็จบเลยครับ จบแบบที่หัวใจเต้นตึกตักจนนอนไม่หลับทั้งคืน เพราะรอยยิ้มนั้นมันจริงใจมากจนรู้สึกเหมือนเธอกำลังยิ้มให้เราตรง ๆ ไม่ใช่แค่ให้กล้อง
Ai Uehara เกิดวันที่ 12 พฤศจิกายน 1992 ที่คุมาโมโตะ สูงแค่ 158 ซม. ตัวเล็กกระทัดรัดแต่ทุกส่วนดูสมส่วน ผมดำยาวตรงที่ไหลลงมาปิดไหล่เบา ๆ ผิวขาวอมชมพูจนแสงสะท้อนนิด ๆ ตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนที่มองมาทีไรเหมือนกำลังพูดว่า “พี่… หนูเขินอ่ะ” ปากจิ๋ว ๆ ที่ยกมุมขึ้นได้น่ารักที่สุดในโลก สัดส่วน 83-56-82 กับ C-cup ที่อวบอิ่มแบบธรรมชาติ เธอเดบิวต์เดือนกรกฎาคม 2011 กับค่าย Prestige ตอนอายุเพิ่ง 18 ปีพอดิบพอดี แล้วก็กลายเป็นที่รักของหนุ่ม ๆ ทั่วประเทศญี่ปุ่นทันที เพราะรอยยิ้มที่สดใสและจริงใจนั่นแหละครับ ไม่ต้องทำอะไรมาก แค่ยืนยิ้มก็พอทำให้รู้สึกว่าอยากเข้าไปกอดแล้วบอกว่า “ไม่ต้องเขินหรอกนะ พี่ชอบแบบนี้แหละ”
แววตากับยิ้มที่ทำให้ลืมทุกอย่างรอบตัว
ถ้าจะให้พูดถึงสิ่งที่ติดอยู่ในใจผมที่สุดของ Ai คงหนีไม่พ้นรอยยิ้มกับแววตาของเธอครับ แววตาเธอใสมาก มองมาทีไรเหมือนกำลังเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟัง มีประกายเล็ก ๆ ที่ทำให้รู้สึกว่าเธอเข้าใจเราจริง ๆ ไม่ใช่แค่ยิ้มให้กล้องเฉย ๆ ส่วนยิ้มนี่สิครับ… ยิ้มแบบมุมปากยกกว้าง ตาหยีลงเป็นเสี้ยวพระจันทร์ ฟันขาวเรียงสวยโผล่เต็มแถว แล้วแก้มจะป่องขึ้นเต็ม ๆ พร้อมยกมือปิดปากเบา ๆ จากความเขิน มันเป็นยิ้มที่ทำให้รู้สึกดีแบบไม่ทันตั้งตัว เหมือนมีลมอุ่น ๆ พัดผ่านหน้า แล้วหัวใจก็เบาขึ้นเองโดยไม่ต้องมีเหตุผลอะไร บางทีเธอจะยิ้มแล้วก้มหน้าลงนิด ๆ หรือสะบัดผมเบา ๆ เพื่อกลบความเขิน แบบนั้นน่ะครับ มันทำให้ผมอยากหยุดเวลาไว้ตรงนั้น แล้วนั่งมองเธอไปเรื่อย ๆ โดยไม่เบื่อเลยสักวินาที
หุ่นบาง ๆ ที่ดูนุ่มนวลกำลังดีแบบไม่ต้องอวด
ถึงตัวจะเล็ก แต่สัดส่วนของ Ai ดูโค้งเว้าพอดีจริง ๆ ครับ หน้าอก C-cup อวบอิ่มแบบธรรมชาติ เอวบางเฉียบ 56 ซม. สะโพกกลมกลึง 82 ซม. เวลาเธอเดินช้า ๆ หรือนั่งตัวตรงแล้วยิ้ม มันทำให้ทุกอย่างดูไหลลื่น สบายตาแบบที่ไม่ต้องพยายามมอง ผิวเธอขาวนวลเนียนจนบางทีแสงจากหน้าจอสะท้อนเข้าตาเลยครับ เวลาเธอขยับตัวเบา ๆ ผมที่ไหลลงมาปิดไหล่ หรือมือที่ยกขึ้นแตะแก้มตอนเขิน มันให้ความรู้สึกอ่อนโยน เหมือนอยากเข้าไปโอบกอดแล้วบอกว่า “ไม่ต้องเขินหรอกนะ พี่ชอบแบบนี้แหละ” เธอไม่ใช่แบบที่เซ็กซี่แบบจงใจ แต่เป็นความนุ่มนวลที่ซึมออกมาจากการเคลื่อนไหวธรรมดา ๆ นั่นแหละ ที่ทำให้หนุ่ม ๆ อย่างเรารู้สึกอบอุ่นและอยากดูแลเธอไปตลอด
ผลงานที่สะท้อนตัวตนของเธอได้ดีที่สุด
Ai มีผลงานเกือบ 400 เรื่องในเวลาแค่ 5 ปี ตั้งแต่เดบิวต์กับ Prestige แล้วย้ายไปค่ายอื่น ๆ อย่าง SOD, S1, Moodyz เธอเก่งเรื่องถ่ายทอดอารมณ์จริง ๆ ครับ จากบทสาวน้อยเขิน ๆ สู่บทที่ลึกซึ้งขึ้นเรื่อย ๆ แต่ยังคงความสดใสและจริงใจไว้เสมอ ผมชอบที่เธอแสดงแบบไม่ฝืน ทำให้คนดูรู้สึกเชื่อมโยงกับตัวละครได้ง่าย ผลงานเด่น ๆ ที่ผมติดใจเป็นการส่วนตัวก็มีหลายเรื่องมาก อย่างเรื่องเดบิวต์ที่เธอรับบทสาวน้อยที่เพิ่งเคยครั้งแรกแล้วยิ้มเขิน ๆ ตลอดทั้งเรื่อง อีกเรื่องที่เธอเล่นเป็นน้องสาวตัวเล็กที่แอบชอบพี่ชาย ฉากที่เธอนั่งข้าง ๆ บนโซฟาแล้วค่อย ๆ ซบไหล่พร้อมยิ้มอ่อนโยน มันอบอุ่นจนผมดูแล้วน้ำตาไหลจริง ๆ หรือเรื่องเลสเบี้ยนที่เธอคู่กับรุ่นพี่ สองคนนั่งหัวเราะคิกคักกันก่อนเริ่มถ่าย แล้วค่อย ๆ เข้ามาใกล้กันพร้อมยิ้มให้กัน หวานจนคนดูเผลอยิ้มตาม และเรื่องสุดท้ายก่อนรีไทร์ที่เธอใส่ชุดเดรสสีขาวยืนที่ระเบียงตอนพระอาทิตย์ตก แล้วหันมายิ้มอ่อนโยนพร้อมพูดว่า “ขอบคุณที่คอยดูหนูมาตลอดนะคะ” ผมร้องไห้จริง ๆ คืนนั้น
วันที่เธอจากไป ผมเสียใจเหมือนเลิกกับแฟนคนแรก
วันที่ 29 กุมภาพันธ์ 2016 เธอทวีตสั้น ๆ ว่า “ขอบคุณทุกคนนะคะ หนูจะหยุดงานตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป” ไม่มีเหตุผลชัดเจน ไม่มีดราม่า แค่บอกลาแบบเงียบ ๆ ผมจำได้ว่าวันนั้นนั่งงงอยู่หน้าจอครึ่งชั่วโมง แล้วเปิดคลิปเก่า ๆ ดูวนไปทั้งคืน จนถึงวันนี้ผ่านมา 9 ปีแล้ว แต่ทุกครั้งที่คิดถึงรอยยิ้มของเธอ หัวใจยังเต้นแรงเหมือนวันแรกที่เจอ
ทำไมเธอถึงยังคงเป็นคนพิเศษในใจหนุ่ม ๆ หลายคน
ผมว่ามันอยู่ที่ความจริงใจของ Ai นั่นแหละครับ เธอไม่ต้องพยายามเป็นใคร แค่เป็นตัวเอง ยิ้มแบบที่ทำให้เรารู้สึกว่าโลกนี้ยังมีอะไรน่ารัก ๆ ให้ค้นหาอยู่เสมอ เวลาเธอมองกล้องแล้วยิ้มกว้าง ๆ หรือหัวเราะคิกคักในฉากเบื้องหลัง มันเหมือนกำลังพูดกับเราตรง ๆ ว่า “ขอบคุณนะที่อยู่ตรงนี้” มีโมเมนต์นึงที่ผมชอบมาก ในคลิปสัมภาษณ์เก่า ๆ เธอนั่งขัดสมาธิบนโซฟา หัวเราะคิกคักตอนเล่าเรื่องชอบกินไอศกรีมรสสตรอว์เบอร์รี่ สีหน้าเป็นประกายแบบเด็กที่เพิ่งได้ของขวัญวันเกิด มันทำให้รู้สึกว่าเธอไม่ใช่แค่ดารา แต่เป็นคนธรรมดาที่มีโลกส่วนตัวน่ารัก ๆ ของตัวเอง เธอให้ความรู้สึกแบบน้องสาวที่โตแล้วแต่ยังเขินง่าย หรือเพื่อนสาวที่รู้ใจเราดี มันอบอุ่นแบบที่ไม่ต้องมีอะไรมาก แค่มีเธออยู่ตรงนั้นก็พอ
ปิดท้ายด้วยความรู้สึกจากใจจริง
Ai Uehara อาจจะรีไทร์ไปแล้ว แต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเธอมันฝังอยู่ในใจผมไปตลอดกาลครับ ถ้าวันไหนรู้สึกเหนื่อย ลองเปิดคลิปเก่า ๆ ของเธอดูสักเรื่อง แล้วคุณจะรู้ว่ารอยยิ้มของสาวตัวเล็กคนนึงมันเยียวยาทุกอย่างได้จริง ๆ เธอทำให้ผมเห็นว่าความสวยที่แท้จริงมันอยู่ที่ความเป็นธรรมชาติ ท่าทางที่สบายใจ และยิ้มที่ทำให้โลกสดใสขึ้น ขอบคุณนะครับ Ai ที่เคยเป็น “แสงสว่าง” ในวันที่โลกมืดมิด ขอบคุณที่เคยทำให้หัวใจผมเต้นแรงแค่เพราะรอยยิ้มของเธอ และขอบคุณที่ยังคงอยู่ในความทรงจำของเราตลอดไป